วัดเส้าหลิน
ประวัติของวัดเส้าหลิน: วัดเส้าหลินสร้างขึ้นในปี ค.ศ. 495 ในสมัยของจักรพรรดิเซี่ยวเหวินตี้ (Xiao Wen Di) แห่งราชวงศ์เว่ยเหนือ (Northern Wei Dynasty) โดยมีจุดประสงค์เพื่อต้อนรับพระเถระจากอินเดียนามว่า ป๋าถัว (Bodhidharma) พระป๋าถัวได้พำนักที่นี่และเผยแพร่ความรู้ด้านการเข้าฌาน (นั่งสมาธิ) ที่สืบทอดมาจากอินเดีย ในปี ค.ศ. 508 พระรัตนมติ และ พระโพธิรุจิ จาริกถึงวัดเส้าหลิน แล้วสร้างหอแปลคัมภีร์ (Yijing Hall) และได้ร่วมกับ พระวสุพันธุ แปล ทศภูมิกสูตร ใช้เวลาทั้งสิ้น 3 ปีจึงเสร็จสมบูรณ์และเผยแพร่ไปทั่วโลก
พระโพธิธรรมเถระหรือตั๊กม้อ (Bodhidharma): ในปี ค.ศ. 527 พระโพธิธรรมเถระหรือตั๊กม้อ (Bodhidharma) พระภิกษุจากประเทศอินเดีย ได้เดินทางเข้ามาเผยแผ่พุทธศาสนานิกายเซนที่วัดเส้าหลินเป็นครั้งแรก ท่านนั่งทำสมาธิและใช้ชีวิตอยู่ในถ้ำแห่งนั้นเป็นเวลายาวนานถึง 9 ปี ก่อนที่จะลงจากถ้ำเพื่อมาถ่ายทอดพระธรรมและวิทยายุทธ์ให้กับสานุศิษย์
วัดเส้าหลิน หรือ สำนักเส้าหลิน เป็นวัดทางพระพุทธศาสนานิกายมหายานที่มีความเก่าแก่อายุมากกว่า 1,500 ปี ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกของเทือกเขาซงซาน หนึ่งในจำนวนห้ายอดเขาอันศักดิ์สิทธิ์ตามความเชื่อของชาวจีน วัดเส้าหลินมีชื่อเสียงโด่งดังในเรื่องของกระบวนท่าวิทยายุทธ เพลงหมัดมวย พลังลมปราณและกังฟูเส้าหลิน
ปัจจุบันมีหลวงจีนที่บวชเพื่อศึกษาธรรมะและกังฟูจำนวน 180 รูป และมีหลวงจีน ชื่ออ หย่งซิน (จีน: 釋永信) ดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสองค์ปัจจุบัน วัดเส้าหลินเป็นหนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญทางประวัติศาสตร์แห่งหนึ่งในประเทศจีน ที่ทางรัฐบาลจีนได้ร้องขอต่อองค์กรยูเนสโกให้เป็นแหล่งมรดกโลก และได้รับการพิจารณาให้เป็นแหล่งมรดกโลกเมื่อวันที่ 1 สิงหาคม พ.ศ. 2553 ร่วมกับโบราณสถานอีก 5 แห่ง
วัดเส้าหลิน (Shaolin Temple) เป็นวัดที่มีความสำคัญในประวัติศาสตร์และศิลปะการต่อสู้ของจีน นี่คือบางส่วนของประวัติความเป็นมาของวัดเส้าหลิน:
